मलाई जंगली आमा हुन मन्जुर छ

कविता

नमिता दवाडी

मेरी छोरीलाई म,

खुला आकाश मुनिको

बिराट सत्यलाई दर्शक राखेर,

भित्र्याउन चाहन्छु म भित्र,

जसरी एउटी पोथी हरिणले गर्छे,

अनि जसरी गर्नुहुन्थ्यो ढुङे युगकी हजुरआमाले ।।

अन्धकार रातमा, बन्द कोठरीमा,

सृष्टिको चाहना भन्दा बढी,

बासनाको गुलाम भएर

म भित्र्याऊँ

मेरी छोरीलाई म भित्र ? यो हुन सक्दैन !

जीवनले जीवन जन्माउने खुसी नाप्न सकिन्छ र ?

मेरो यो अनुपम प्राप्ति,

म फल जन्माउने रुखमा झुन्डिएर,

नदी जन्माउने हिमाल,

गुराँस जन्माउने पहाड,

यी सबलाई प्रसब र प्राप्तिका साक्षी राखेर,

थाप्न चाहन्छु काख,

अनि टाँस्न चाहन्छु छातीमा मेरो त्यो नबजात !

जीवन र सम्बेदना भन्दा कोशौँ पर,

अस्पतालको चिसो सैयामा

जन्माईरहँदा को होला उनको स्वागतार्थ !

धडक धडक धड्कीरहेको मेरो मुटु बाहेक ।।

किमार्थ स्विकार्य छैन !

यो मुद्दामा कसैले हार्नै पर्छ,

श्रीमान !

कि यी सबलाई अश्लील देख्ने दोषी आँखाहरु

नजरबन्दमा राखियोस् ,

अन्यथा ,

मलाई अराजक र अश्लील बनेको आरोपमा युग

निकाला गरियोस्

र खेदियोस् आलेखमा जिवित ढुङ्गे युगमा ।।

मलाई जंगली आमा हुन मन्जुर छ ।